ساختار تکیه و آهنگ زبان شمس تبریزی در مقالات

تکیۀ واژه برجستگی‌‌ای است که به یکی از هجاهای واژه داده می‌‌شود. تکیه، در زبان فارسی، با برخورداری از ابزار لازم (شدت، زیر و بمی) و جای‌گاه دستوری خاص، در جهت تبیین و تفهیم مطالب نقش دارد و در کنار آهنگ حاصل از برجستگی نمود خاص می‌‌یابد. آهنگ از تکیه جدا نیست. هر جا که تکیه هست ارتفاع صوت بیش‌تر می‌‌شود و در هیچ موردی یکی را جدای از آن دیگری نمی‌‌توان یافت. مقالات شمس تبریزی به عنوان مجموعه‌‌ای ارزنده از گفتارها و خطابه‌‌های شمس تبریزی دربردارندۀ مطالب گرانبهایی است که درک و تفهیم آن تا حدی با دشواری همراه است. نگارندگان به بررسی تکیه و آهنگ به عنوان ویژگی دستوری خاص گفتار و خطابه، که در سخنان شمس نمود بارزی دارد، پرداخته و نشان داده‌اند که توجه به این عامل سهولت درک و تفهیم مطالب این مجموعۀ باارزش را در پی دارد و نیز این امر نشان از آن دارد که شمس در مقالات، که مجموعه‌‌ای از سخنان خطابی و تعلیمی است، از تکیه و آهنگ به عنوان عوامل آوایی سخن، به منظور تأثیر بر مخاطب، به نحو احسن بهره برده است.